به گزارش «اطلاعات آنلاین»، در پی حمله ددمنشانه رژیم صهیونیستی به کشورمان، فوتبال ایران نیز از این بحران بینصیب نمانده و برخی مربیان خارجی فعال در لیگهای کشور، تصمیم به ترک ایران گرفتهاند. شرایط منطقهای و نگرانی خانوادهها، از مهمترین دلایلی است که برخی چهرههای بینالمللی را به این تصمیم سوق داده است.
در روزهایی که سایه جنگ و التهاب بر فضای سیاسی و اجتماعی کشور سنگینی میکند، فوتبال ایران شاهد خروج برخی از مربیان خارجی بوده است. مربیانی که با وجود قراردادهای جاری، یا تصمیم به فسخ گرفتند و یا با هماهنگی باشگاهها از ایران خارج شدند و بازگشتشان در هالهای از ابهام قرار دارد.
با این حال، همه خارجیها نرفتند. برخی مربیان که خود را بخشی از پروژههای بلندمدت باشگاهها میدانند و به تعهد حرفهای پایبند ماندهاند، همچنان در کنار تیمهای خود هستند و حتی در مصاحبههایی که طی روزهای اخیر انجام دادهاند، اعلام کردهاند که قصد ترک ایران را ندارند.
این دوگانگی، شاید بهترین شاخص برای سنجش میزان حرفهایگری، تعهد و شناخت مربیان خارجی نسبت به فوتبال ایران و شرایط خاص آن باشد. در عین حال، فدراسیون فوتبال و باشگاهها نیز تلاش کردهاند تا با ایجاد آرامش نسبی، شرایطی را فراهم کنند که مانع از ادامه موج خروج مربیان خارجی شود.
بیتردید، روزهای آینده روشن خواهد کرد که فوتبال ایران چگونه از این بحران عبور خواهد کرد و چه کسانی واقعاً حاضرند در روزهای سخت، کنار فوتبال ایران بایستند.
سپاهان اولین ترکشها را خورد
باشگاه سپاهان اولین باشگاهی بود که بهسبب جنگ، سرمربی خود را جداشده دید. کراترون فرانسوی خیلی زود تکلیفش را روشن کرد و گفت نمیآید. سپاهانیها که میدانستند این رفتن، بار مالی سنگینی را از روی دوششان برمیدارد، خیلی زود سراغ گزینهٔ جذابی چون محرم نویدکیا رفتند.
تراکتور بیخیال «اسکو» نمیشود
حضور دراگان اسکوچیچ در سپاهان و ادامهٔ کار او را باید قطعی دانست؛ زیرا این مربی با تراکتور قراردادی دارد که با استناد به آن، اگر هم بخواهد قید کار در ایران را بزند باید غرامت بدهد. زنوزی، مالک تراکتور، بهدلیل آگاهی از این قرارداد که البته صفر تا صد آن را خودش بسته است، با خیالی راحت انتظار آغاز تمرینات با اسکوچیچ را میکشد.
استقلال، برندهٔ بزرگ
استقلالیها که قبل از جنگ بهدنبال گزینههای گرانقیمت خارجی برای سرمربیگری خود بودند، وقتی در کوران جنگ با این پیغامِ ساپینتو که گفته بود «حاضرم زمینی به ایران بیایم» روبهرو شدند، سریعاً اقدام کردند. آنها در روزگاری که اغلب خارجیهای فوتبالمان ساز جدایی سر دادند، صاحب یک سرمربی آشنای خارجی شدند.
پرسپولیسِ شوکزده
با جدایی ناگهانی اسماعیل کارتال و در ادامه، فسخ قرارداد سردار دورسون، باشگاه پرسپولیس با بحرانی جدی و ساختاری روبهرو شد. این اتفاق نهتنها نیمکت سرخها را به آشفتگی کشاند، بلکه برنامهٔ نقلوانتقالاتی بزرگی را که با نظر مستقیم کارتال تدوین شده بود، به حالت تعلیق درآورد.
پرسپولیسیها که با تکیه بر شناخت و ارتباطات کارتال، به دنبال جذب چند بازیکن مطرح ترکیهای بودند، حالا نهتنها آن پروژه را از دست رفته میبینند، بلکه باید برای فصل جدید با مجموعهای از خریدهایی که با نظر سرمربی سابق انجام شده، ادامه دهند. بازیکنانی که شاید گزینههای منتخب سرمربی آینده نباشند.
در این شرایط، هر فردی که روی نیمکت پرسپولیس بنشیند، ناچار است با میراث بهجامانده از دوران کوتاه کارتال، تیم را ببندد؛ تصمیمگیری در چنین فضایی نهتنها ریسک بالایی دارد، بلکه میتواند آغازگر فصل سختی برای قهرمان فصل گذشته باشد.
باشگاه پرسپولیس که در ماههای اخیر از ثبات مدیریتی و فنی بهرهمند بود، حالا یکی از بازندههای بزرگ تحولات اخیر به شمار میرود. باید دید مدیران باشگاه چه راهکاری برای خروج از این بحران در نظر دارند و چه گزینهای میتواند دوباره ثبات را به نیمکت پرسپولیس بازگرداند.
